ΟΙ ΦΙΛΟΖΩΟΙ

Αυξάνονται και πληθύνονται στις μέρες μας οι άνθρωποι, των αστικών κυρίως περιοχών, που γίνονται «φιλόζωοι»!  Όλο και περισσότεροι άντρες, γυναίκες αλλά και παιδιά συναντάς στους λίγους ελεύθερους χώρους που διαθέτουν οι πόλεις μας, αλλά κυρίως στους δρόμους και στα πεζοδρόμια, να σέρνουν ένα σκυλί, μικρό ή μεγάλο, να μιλάνε μαζί του, όταν δε μιλάνε στο κινητό, να το μαλώνουν, να το καλοπιάνουν, να το συμβουλεύουν κλπ.

Μερικοί έχουν προχωρήσει αρκετά είναι πιο Ευρωπαίοι,

μαζεύουν και τις ακαθαρσίες τους ακόμα από τα πεζοδρόμια! Ναι μην σας φαίνεται περίεργο κάποιοι το κάνουν! Οι περισσότεροι βέβαια τα παρατούν στα πεζοδρόμια κι όποιος περαστικός ... ας πρόσεχε. Μάλιστα ένας φίλος μου, που τόλμησα να του κάνω μια ευγενική παρατήρηση, μου είπε ότι πληρώνει ανελλιπώς τα δημοτικά τέλη άρα έπρεπε να τα μαζεύει ο Δήμος! Κατά την άποψή του δηλαδή ήθελε, κάθε φορά που εκείνος έβγαζε το σκυλί του βόλτα, ότι ώρα το θυμόταν δηλαδή το έβγαζε ή όταν τον ενοχλούσε με τις φωνές του, να είναι σ' επιφυλακή κι ο υπάλληλος του Δήμου!  Μια φορά λοιπόν που δεν πλήρωσε τα δημοτικά τέλη, (ήταν βλέπετε και στο κίνημα " δεν πληρώνω") συνεννοηθήκαμε κάτι φίλοι, μαζέψαμε μερικά από τα άφθονα που γεμίζουν τα πεζοδρόμια, τα κάναμε πακετάκι, γράψαμε απάνω τη διεύθυνση  του Δήμου και του τα στείλαμε με το σημείωμα να πληρώσει τα δημοτικά τέλη...  Γίνεται μεγάλη πλάκα όταν συναντιόμαστε γιατί κάθε φορά τον ρωτάμε αν έχει βρει τρόπο ν' αναγνωρίσει τα του σκύλου του!

Δε σκοπεύω να κάνω καμιά ανάλυση σχετικά με τους λόγους που οδήγησαν στην κατακόρυφη αύξηση των «φιλόζωων». Παλιά έβλεπες μερικές κυρίες με σκυλάκια, έλεγες, εντάξει καλύπτει ένα μέρος από τη μοναξιά της,  Έβλεπες τους κυνηγούς τα σαββατοκύριακα, κάποια μεγάλα σκυλιά φύλακες σε βίλες, και κάποιες περιπτώσεις μεμονωμένες , πραγματικά φιλόζωων, να περιποιούνται αδέσποτα και παρατημένα ζωάκια. Σήμερα το πράγμα έχει αντιστραφεί. Πολλοί καταφέρνουν μάλιστα να συμφιλιώσουν και το σκύλο με τη γάτα ώστε να μπορούν να συμβιώνουν στο ίδιο μπαλκόνι μαζί και με τα παιδιά. Τώρα τι σκαρφίζεται ο καθένας για να δικαιολογήσει την απόφασή του να ταλαιπωρήσει ένα σκυλάκι ή ένα γατάκι; ότι μπορείτε να φανταστείτε εκτός βέβαια από τους πραγματικούς λόγους. Όσο αυξάνονται οι «φιλόζωοι» όμως αυξάνονται και τ’ αδέσποτα.

    Έχω δει αρκετούς «φιλόζωους»! Πολλοί βαριούνται να είναι «φιλόζωοι», παρατούν τα ζώα τους, αυτά πολλαπλασιάζονται και γεμίζουν τα πάρκα και οι γειτονιές. Κάποιοι άλλοι αγαπούν τόσα τα ζώα που ξυλοκοπούν αλύπητα όποιο «ξένο» ζώο τολμήσει να ενοχλήσει το δικό τους καλομαθημένο και καλοζωισμένο κατοικίδιο. Μερικοί πασχίζουν να εξασφαλίσουν τα νεογέννητα μικρά  γατάκια και σκυλάκια τους αλλα αδιαφορούν για τα δεκάδες αδέσποτα που πολιορκούν μέρα νύχτα τον κάδο των σκουπιδιών δίπλα στο σπίτι τους.  Οι περισσότεροι στειρώνουν τα κατοικίδια κι εγώ ποτέ δεν κατάλαβα γιατί αυτό σημαίνει αγάπη για το ζώο και αν πρέπει αυτό να είναι ευχαριστημένο που ζει τόσο πλούσια με το αφεντικό του. Κάποιοι αγαπούν τους σκύλους και τις γάτες αλλά καθόλου τα κατσικάκια τ’αρνάκια και τα μοσχαράκια αφού καταβροχθίζουν χωρίς τύψεις τις μπριζόλες και τα λοιπά κοψίδια κάνοντας και μια γύρα στα τραπέζια να μαζέψουν και τα κόκαλα για τα κατοικίδιά τους. Μια κυρία μάλιστα μια φορά σε μια ταβέρνα παραλίγο να μας αρπάξει τη μπριζόλα από το πιάτο πριν καλά καλά τελειώσουμε! Ένα άλλο βράδυ δύο κυρίες τσακώθηκαν για τα κόκαλα και στο τέλος τα πήρε ο ιδιοκτήτης της ταβέρνας λέγοντας πως έχει κι εκείνος σκύλο για να αποφευχθούν τα χειρότερα! Άλλοι πάλι παραμονεύουν στο χασάπη! Μία κυρία μάλιστα ήθελε να είναι μαλακά τα κόκαλα γιατί η σκυλίτσα της ήταν μικρή και δε μπορούσε να τα ! Ο χασάπης της τα τεμάχισε αλλά δεν πρόλαβα να δω πόσο τη χρέωσε!

 Είχα όμως τη τύχη να γνωρίσω κι έναν πραγματικά φιλόζωο. Ήταν ο παππούς μου. Κτηνοτρόφος! Είχε πάντα 80 με 120 πρόβατα (προβατίνες έλεγε). Τόσα μπορούσε να κουμαντάρει. (Να κουμανταρίσει) ήθελε να καλοπερνάν να μη δυστυχούν. «Δυστυχία στα ζωντανά αργά ή γρήγορα δυστυχία και στους ανθρώπους»  έλεγε. Στα περισσότερα είχε δώσει κι ονόματα τα θυμόταν ένα-ένα όταν ήταν νεότερος. Τ’ αγαπούσε και τα προστάτευε. Ζούσε από τα «ζα» του, τα σεβόταν θα έλεγες μερικές φορές ήταν σα να τα θαύμαζε. Ποτέ δεν τα στείρωνε ούτε τα εγκατέλειπε! Για χάρη τους είχε πάντα κι ένα πιστό τσοπανόσκυλο, συνήθως θηλυκό και τ’ όνομά του ήταν….. συνήθως «Βλάχα».

Κάθε χρόνο το Πάσχα ένα από τα μικρά, όπως το όριζε από τη γέννησή του, είχε την ατυχία να παίξει το ρόλο του οβελία. Δε γινόταν αλλιώς. Ήταν ευλογημένο, και μαζί του ευλογημένο ήταν όλο το κοπάδι και η οικογένεια! Όμως εγώ καταλάβαινα ότι με μεγάλη δυσκολία θανάτωνε το ζώο παρότι αυτός ήταν ο προορισμός του. Αν ήταν διαφορετικά γιατί καλούσε το γείτονα να το σφάξει; Γιατί εκείνος γύριζε από την άλλη μεριά το κεφάλι του; Γιατί ήταν όλο νεύρα και συνήθως μάλωνε με τη γιαγιά μου χωρίς ιδιαίτερο λόγο; Εκείνη τον ήξερε καλά. Μια φορά μου το ‘πε: «…θα του περάσει παιδί μου έτσι κάνει κάθε φορά που είναι να χαλάσει ένα ζωντανό. Πάσχα είναι, τι να κάνουμε γι’ αυτό το έχουμε…»